Ze werden erop gewezen door een gebiedsteammedewerker en voelden weer iets van hoop. “Op zijn school vluchtte hij weg uit de klas omdat het er veel te druk was en omdat hij op een negatieve manier
werd aangesproken op dingen die hij niet begreep”, vertelt Jelle. “Er was een grote lading ontstaan op leren.”
Arend werd onzeker over de kleinste dingen. “Hij durfde nog geen boterham te smeren uit angst dat hij het verkeerd zou doen”, zegt Sabine. Beide ouders wilden zich niet neerleggen bij het advies van het schoolbestuur om Arend naar een zorgboerderij te laten gaan. “Wij vonden dat nog niet alle mogelijkheden waren bekeken om toch tot leren te komen”, zegt Sabine.

En zo kwamen ze terecht bij Zorgpraktijk ULCO, waar Ulco de Boer net samen met Eric Drost het project Maatwerk! was gestart, een plek waar een passend aanbod gepresenteerd wordt voor leerlingen die dreigen
uit te vallen in het basisonderwijs of speciaal onderwijs, of zelfs al thuis zitten. Het traject bevat een stevig zorgplan met ouderbegeleiding, psychomotorische therapie voor het kind en een op afroep beschikbare
gezondheidszorgpsycholoog, gecombineerd met een onderwijsplan dat is gericht op haalbare resultaten.

Deze kinderen lopen vast en hebben één ding gemeen: het lukt hen onvoldoende om te functioneren binnen de structuur van het onderwijs en alle prikkels die daar aanwezig zijn”, zegt Ulco. Dit zegt overigens niets over de intenties en goede bedoelingen, geeft hij aan. “Er is te weinig ruimte voor het op maat bieden van onderwijs, zeker op het gebied van hun gedrag. Frustratie en onzekerheid zijn vaak het gevolg en in het geval van Arend zat hij al anderhalf, twee jaar thuis zonder dat er een concreet plan op tafel kwam.”
Duidelijk was dat er allereerst een solide basis van veiligheid en voorspelbaarheid gecreëerd moest worden voor Arend. “Een op maat gesneden vorm van dagbehandeling die is afgestemd op de thuissituatie,
met een heel duidelijke zorg- én onderwijscomponent”, vat Ulco samen. “Toen we dat de ouders voorstelden zeiden ze: ‘Jullie zijn de eerste in járen die komen met een concreet plan’. Al die jaren overheerste
chaos en verslagenheid, zaten ze soms wel met tien, twaalf mensen om tafel, maar er werden maar geen stappen gezet.”

Het uitgangspunt werd “wat heeft Arend nodig en wat hebben zijn ouders nodig, en van daaruit gaan we werken”, vertelt Ulco. Terwijl Eric met zijn collega-onderwijzers aan de slag ging om een op
maat gesneden lesprogramma voor Arend samen te stellen en PMT-therapeut Dion Buma zich boog over de psychomotorische component om Arend weer te laten ‘voelen’, begon Ulco met een intensief
ouderbegeleidingstraject voor Sabine en Jelle. “Voor hen was het heel belangrijk om weer met dezelfde bril op te gaan kijken naar wat Arend nodig heeft”, zegt Ulco. “Ook in de thuissituatie.”

Dat is nog geen makkelijk proces, vertellen de ouders, temeer omdat ze gescheiden zijn.
“Je krijgt snel verschillende opvoedstijlen als je uit elkaar bent, maar dankzij de oudergesprekken zitten wij nu heel goed op één lijn als het gaat om Arend”, zegt Jelle. “Waar reageert hij het beste op?
Dat staat bij ons bovenaan. Het gaat om de toekomst van onze zoon.” Sabine: “Je wordt echt een spiegel voorgehouden en dat is best confronterend, maar het is ook echt goed geweest.” Na anderhalf jaar
zijn de oudergesprekken nu niet meer wekelijks, maar tweewekelijks.

Het allermooiste in dit traject is dat het echt door de ouders en hulpverleners samen gedragen wordt, vinden Eric en Ulco. “We weten met zijn vieren precies wat we aan het doen zijn”, zegt Eric. Dat onderstrepen beide ouders. “Het is zo’n compleet aanbod met intensieve begeleiding voor Arend én ouderbegeleiding”, vat Sabine samen. “En als het even niet goed gaat dan weet je: Eric en Ulco zijn altijd zó te bereiken.” Het onderlinge begrip, de professionele samenwerking en de goede communicatie maken dit Maatwerk!-traject tot een succes, vat Eric samen. “Met elkaar vormen wij een strak en veilig vangnet voor Arend.”

Langzaamaan begint dat door te werken in Arends gedrag. Zijn vraag om hulp bij begrijpend lezen is een teken dat anderhalf jaar investeren in de vertrouwensband zijn vruchten begint af te werpen.
Want zo begon Eric: “Hij had heel erg één-op-éénaandacht nodig en het belangrijkste was om te werken aan een relatie met iemand die hij kon vertrouwen.”

Eric doet dat onder meer door iedere dag te beginnen met een wandeling, waarbij ook al snel vertrouwelijke gesprekken werden gevoerd. Daarnaast krijgt Arend les van diverse vakdocenten.
Omdat hij schakelen naar andere personen en situaties heel ingewikkeld vindt, wordt er vanuit het zorgplan doelbewust ingezet op het wennen hieraan.
Het gaat steeds beter met Arend, maar ook nu nog is ‘rustig aan’ het devies, benadrukt Eric. “Elke stap is er weer één, we zijn nog niet zo ver dat we al aan les in een groepje kunnen gaan denken, laat staan aan een school.”

Naast Arend zijn er momenteel nog negen kinderen die dankzij Maatwerk! weer aan hun toekomst werken. Bij al die kinderen is het net die multidisciplinaire aanpak – het bewegen, het
weer leren voelen, de expliciete ouderbegeleiding, het weer tot leren komen en zo weer vertrouwen krijgen in school – die het traject zo geschikt maakt, benadrukt Ulco. “De samenwerking van al die
factoren maakt Maatwerk! een uniek programma voor kinderen die anders misschien wel jarenlang tussen wal en schip verkeren.”

Ook Sabine en Jelle zijn tevreden over de tot nu toe behaalde resultaten. “Ik ben heel erg blij dat Arend al zo veel geleerd heeft, niet alleen cognitief maar ook emotioneel en sociaal”, zegt Sabine. “Het is zo fijn dat
hij weer lacht en dat hij bijna nooit meer tegenzin heeft om naar school te gaan, hij komt er zelfs altijd heel vrolijk vandaan.” Jelle was aanvankelijk wat meer gericht op vooruitgang qua schoolwerk, en
hierin zien de ouders dat de opdrachten die Arend iedere dag weer krijgt uitdagend zijn en passend bij wat hij aankan. Maar vooral ziet Jelle nu dat zijn zoon gelukkiger is. “Ik vind dat hij zelfverzekerder wordt
en elke dag weer stappen voorwaarts maakt. We zien weer ontwikkeling bij Arend, hier was lange tijd geen sprake van.”