“Ik begin de dag met sorteren, ik leg dan de post voor me neer per straat en daarna leg ik het op de goede route. Drie straten bundel ik bij elkaar en stop het dan in mijn fietstas. Ongeveer vijfhonderd stuks per keer. Daarna stap ik op mijn fiets en ga ik naar mijn wijk. Ze noemen mij ook wel een lopende tomtom”, vertelt Dirk, die hiervoor zo’n negentien jaar bij werkvoorzieningsdienst Caparis werkte. “Eerst op de afdeling hout en daarna ongeveer vijf maanden bij de plantsoenendienst. Bij de gemeentelijke plantsoenendienst werd ik heel zenuwachtig omdat ik tijdens het werk niet naar de wc kon. Tijdens het rondbrengen van de post heb ik hier een oplossing voor gevonden. Bij de Belastingdienst en zorgkantoor ‘De Friesland’ krijg ik koffie en kan ik naar de wc.”

“Als ik thuiskom ga ik eerst even een half uurtje slapen. In mijn vrije tijd kijk ik graag voetbal. Ik heb een seizoenkaart bij Cambuur, daar is mijn vriend Sietse ook. Ook een aantal stewards ken ik goed. Ik heb een hekel aan regen dus daarom zit ik altijd bovenaan. Op woensdag ga ik naar sociaal café De Kronkel. Hier kunnen alleenstaanden elkaar ontmoeten en samen eten.”

Dirk heeft in zijn jeugd een hersenbeschadiging gekregen, waardoor hij een beperking opliep. “Mijn hersenen kunnen niet meer zo snel werken. Hierdoor ben ik snel zenuwachtig en nerveus en dan kunnen mijn lampjes op rood springen. Bij praktijk ULCO helpt mijn begeleider Ineke mij om mijn lampjes op groen te houden. Verder werken we aan de dingen die ik lastig vind in het leven. Ik kan verdrinken in mijn gepieker. Ik raak dan snel in paniek en voel me dan verdrietig. Dan kan ik altijd met Ineke appen en dat lucht heel erg op. Op onze wekelijkse afspraken praten we over van alles en nog wat! Het helpt me om zelfstandig te kunnen leven en gelukkig te kunnen blijven. Ook helpen ze me op dit moment met de omgangsregeling voor mijn kinderen. Dit gaat niet altijd even gemakkelijk. Het is fijn dat ik dit altijd met dezelfde begeleider kan doen. Daar voel ik me veilig.”