Aanmelden
Menu

Karl

Karl leerde zichzelf begrijpen en ook pa snapt ‘m nu

Woonde hij eerst nog werkloos bij zijn ouders, nu heeft Karl Cassim een baan en een eigen woning. De afgelopen jaren is de 28-jarige Harlinger zich veel zelfverzekerder gaan voelen. “Ik ben blij dat ik nu echt op eigen benen kan staan.”

"Ik heb eerst wat meer tijd nodig om dingen te leren, maar als ik die ook krijg, kan ik prima functioneren.”
Geen baan, altijd ruzie met zijn vader

Geen baan, altijd ruzie met zijn vader: het was bepaald geen pretje voor Karl toen hij zich tweeënhalf jaar geleden meldde bij Zorgpraktijk ULCO. Wegens zijn epilepsie lukte het hem niet om passend werk te vinden, ook al is de ziekte dankzij medicatie aardig onder controle. “Waarschijnlijk heb ik iets van neurologische schade opgelopen door de aanvallen”, legt hij uit. “Daardoor kan ik informatie moeilijker verwerken. Ik heb eerst wat meer tijd nodig om dingen te leren, maar als ik die ook krijg, kan ik prima functioneren.”

Niet iedereen zag dat. Eigenlijk had Karl zelf ook niet helder voor de geest hoe de vork precies in de steel zat. En zijn vader evenmin, vertelt Karl. “Hij dacht dat ik niet wilde werken, dat ik lui was.” Het gevolg: de sfeer in huis was vaak om te snijden. Er was regelmatig ruzie tussen Karl en zijn vader, met ook spanningen tussen de ouders als gevolg.

Onzeker

Vanuit de bijstand deed hij vrijwilligerswerk bij de kringloopwinkel en als taalcoach voor vluchtelingen. Dat gaf Karl een dagindeling, ervaring en zorgde ervoor dat hij niet steeds thuis rondhing. Maar bij het vinden van een baan liep hij steeds tegen hetzelfde aan. “Ik vond het moeilijk om mezelf goed te presenteren. En thuis liep het niet lekker, ik voelde me gestrest en onzeker. Ik had niet goed in de gaten waar het nou allemaal aan lag. Ik realiseerde me dat ik hier hulp bij nodig had.” Want zelf zat het hem ook niet lekker dat hij als midden-twintiger met een afgeronde CIOS-opleiding nog altijd bij zijn ouders woonde en maar geen werk kon vinden.

De passende hulp vond hij in de persoon van Ineke Poutsma, als sociaal pedagogisch hulpverlener aangesloten bij Zorgpraktijk ULCO. “Voor Karl was het heel belangrijk dat de druk van de ketel zou gaan”, zag zij al snel in. “In overleg met een jobcoach zijn we aan een traject begonnen dat Karl meer zelfvertrouwen moest geven in zijn arbeidsleven. Hij kwam erachter dat hij door zijn informatieverwerkingsprobleem wat meer tijd nodig heeft voor sommige dingen, en hoe hij dat duidelijk kan maken aan een werkgever. Ondertussen had ik gesprekken met hem en soms ook gezinsgesprekken, waardoor het onderling begrip tussen Karl en zijn vader toenam.”

Patroon doorbreken

Karl beaamt dat. “Het kon echt escaleren tussen mijn vader en mij. Maar ik zag in dat hij soms ook wel gelijk had, en hij begon te begrijpen dat ik niet lui was maar dat er iets anders aan de hand was.” Ineke: “Karls vader leerde zich niet alleen op de negatieve kanten van zijn zoon te focussen, en Karl leerde zijn vader anders te zien dan die boeman die hem het
leven zuur maakte. Ze doorbraken dat patroon.”

De relatie verbeterde echt zienderogen toen Karl afgelopen winter op zichzelf ging wonen. Samen met Ineke had hij zich daar intensief op voorbereid. Inmiddels had hij een tijdelijke baan als barista in de kantine van Wetterskip Fryslân.
Ook hier ging het weer bijna mis. “Ze zouden mijn contract niet verlengen.” Ineke: “Maar toen was voor Karl ook de druk eraf, want het zou toch niets worden, en toen ging het ineens heel goed!” Hij mocht toch blijven en werkt er nog steeds, tot Karls grote vreugde. “Ik vind het ontzettend leuk werk. Ik had even tijd nodig, maar ik heb gemerkt dat ik veel onder de knie kan krijgen. Ik zet door, het lukt mij wel!”

Trots

Onlangs kwam Karls vader bij hem eten, in zijn eigen appartement. Karl kookte voor hem. Hij vond het lekker, Karl voelde zich trots en zelfverzekerd. “Ik sta nu echt op eigen benen, en dat voelt goed. Het geeft ook een goed gevoel om waardering te krijgen van mijn vader.” Nu en dan kijken ze samen een filmpje. “Onze connectie is hersteld. We zijn gelijkwaardig. Ik kan hulp van mijn ouders ontvangen en ben er klaar voor om hen te helpen. Er is liefde.”